Programowanie strukturalne i obiektowe w języku C++




Programowanie obiektowe jest zbiorem pojęć i teorii tworzących podstawy programowania. Polega w głównej mierze na pracy przy obiekcie, w którym dane i funkcje są ze sobą ściśle powiązane. Program będzie składał się z klas oraz korzystał z obiektów, które komunikują się ze sobą, aby osiągnąć postawiony cel. Obiektem można nazwać jeden z egzemplarzy, który zawiera konkretny typ danych, różniący się od innych. Oprócz programowania obiektowego w języku C++ występuje także programowanie strukturalne. Jest to jeden z modeli programowania polegający na rozdzieleniu kodu źródłowego na konkretne struktury takie jak procedury, uporządkowane bloki z instrukcjami wyboru i pętli.



Podstawowe składniki programowania obiektowego:
  •    obiekt – jeden z elementów składowych programu komputerowego, w którym zawiera się jego tożsamość, stan, a także zachowanie. Obiekt powinien posiadać swoją unikalną nazwę, być określony poprzez pewne składniki, zawiera metody, czyli funkcje składowe oraz każdy obiekt jest utożsamiony z wcześniej utworzoną klasą;
  •   klasa – podstawowy element programu, który w swojej budowie zawiera cechy obiektu, które są dla nich takie same. Klasa jest definicją typu danych.


Podstawowe mechanizmy programowania obiektowego:
  • abstrakcja – proces polegający na uproszczeniu, odrzuceniu cech nieistotnych, natomiast zajęcie się cechami bazowymi, tworzy pojęcie ogólne;
  • enkapsulacja – ukrywanie zbioru danych oznaczających stany, w których znajduje się obiekt (pól), oraz zbiorów operacji pozwalających na zmianę aktualnego stanu (metod) dla klas zewnętrznych;
  •  dziedziczenie – współdzielenie funkcji pomiędzy klasami w programie komputerowym. Klasa może dziedziczyć po innej klasie pola i metody oprócz tego ma swoje;
  •  polimorfizm – wielopostaciowość w wartościach, zmiennych i podprogramach, „(…) mechanizm pozwalający na wywołanie różnych wersji implementacji metod obiektu w zależności od aktualnego typu obiektu.”


Programowanie strukturalne polega na uporządkowaniu kodu, w którym zawiera się użycie pętli, instrukcji warunkowych, instrukcji iteracyjnych, wyrażenia wykonywane są w wyznaczonej kolejności. Struktury tworzą nadprogramy, które są ułożone w pewnej kolejności, oddziałują między sobą poprzez interfejsy, są wykonywane jeden po drugim, a w całości tworzą daną aplikację. Rys.
            Struktury algorytmiczne wykorzystywane w programowaniu strukturalnym to:
  •   selekcja
  •  sekwencja
  •   iteracja
  •   rekursja
Nie używa się natomiast instrukcji skoku (goto), która przekazuje sterowanie w zadane programowi miejsce. Istnieje rozdzielenie pomiędzy definiowaniem danych oraz implementacją funkcji.Selekcja w programowaniu to powiązanie ze składową strukturą danych. Odwołanie to umożliwia programiście przypisać określoną wartość np. do pól oraz metod, pobierać wartości, a także wywoływać podprogramy.
Sekwencja charakteryzuje się pewnym uporządkowaniem znaków, nazw, symboli. Podprogramy ułożone są w określonej formule przez programistę, wykonują się one jeden po drugim.
Iteracja inaczej powtarzanie jest czynnością ponawiania po wielokroć tej samej instrukcji w pętli. Iteracją może być ciągłe zwiększanie liczby o jeden i jest to tak zwana inkrementacja, lub zmniejszanie jej, czyli dekrementacja.



Tagi:

Udostępnij:

0 komentarze